Zarys historii wojskowych ośrodków kształcenia kadr łączności w latach 1919-2009

„Zarys historii wojskowych ośrodków kształcenia kadr łączności w latach 1919-2009” autorstwa Zbigniewa Miarzyńskiego i Mirosława Pakuły wydany został przez Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki w Zegrzu z okazji 90. rocznicy powstania zegrzyńskiego ośrodka.

Książka przedstawia dzieje szkolnych placówek łączności od momentu powołania do życia Szkoły Oficerskiej Wojsk Telegraficznych w Warszawie 24 kwietnia 1919 r. do dnia zakończenia pracy nad niniejszą publikacją 1 stycznia 2009 r. Opisuje funkcjonowanie jednostek szkolnych, ich genezę i rozwój, struktury organizacyjne, kadrę dowódczą, podstawowe zadania oraz życie pozaszkoleniowe kadry i żołnierzy. Autorzy monografii korzystali z materiałów dostępnych w Centralnym Archiwum Wojskowym, głównie w zakresie historii ośrodka zegrzyńskiego w okresie II Rzeczypospolitej, a także z często unikalnych materiałów z archiwum Światowego Związku Polskich Żołnierzy Łączności w Zegrzu, ponadto z licznych kronik jednostek i ośrodków kształcenia kadr łączności.

Pierwszy rozdział autorstwa Mirosława Pakuły przedstawia powstanie, zmiany organizacyjne, przeobrażenia i charakterystyki ośrodków szkolnych łączności w latach 1919-1939. Scharakteryzowane tu zostały ośrodki funkcjonujące w Warszawie i Zegrzu.

W drugim rozdziale Zbigniew Miarzyński zajmuje się organizacją i szkoleniem kadr łączności w czasie II wojny światowej. Charakterystyka tego okresu rozpoczyna się od przedstawienia okoliczności powstania i funkcjonowania ośrodków szkolnych we Francji, Wielkiej Brytanii, na Środkowym Wschodzie i we Włoszech. Podawane są także okoliczności utworzenia polskich szkół łączności w Związki Radzieckim, a na koniec szkolenia żołnierzy łączności w Armii Krajowej.

Trzeci, ostatni rozdział dotyczy funkcjonowania jednostek szkolnych łączności w latach 1945-2009. Mirosław Pakuła przedstawia w nim charakterystykę licznych placówek z całego kraju: w Zamościu, Sieradzu, Zegrzu, Zgierzu, Legnicy, Warszawie i Wrocławiu.

Uzupełnieniem monografii są załączniki, w których znalazły się: miejsca dyslokacji ośrodków kształcenia łączności w czasie II wojny światowej, wykaz promocji w szkołach oficerskich w Zegrzu po II wojnie światowej, wykaz ilościowy absolwentów Wydziału Elektroniki Wojskowej Akademii Technicznej wykształconych dla potrzeb łączności wojskowej (1952-2006), wykaz generałów – absolwentów szkół oficerskich w Zegrzu, a na koniec kopie dokumentów potwierdzających ukończenie szkolenia w Centrum Wyszkolenia Łączności (1929-1939).

Prezentowana publikacja jest pierwszą, choć jak podkreślają autorzy niewyczerpującą tematu, całościową próbą rekonstrukcji dziejów polskiego wojskowego szkolnictwa łączności.